W polskim systemie wychowania muzycznego najczęściej stosujemy instrumentarium Orffa. Są to instrumenty perkusyjne o nieokreślonej barwie dźwięku i instrumenty perkusyjne o określonej barwie dźwięku.

Do pierwszej grupy należą:

- bębenek (uderzany ręką lub pałeczką)

- tamburyn

- grzechotka

- kołatka

- drewienka

- trójkąt rytmiczny

- talerze (uderzane o siebie lub pałką filcową)

Do grupy drugiej zaliczamy:

- dzwonki diatoniczne lub chromatyczne

- ksylofon

- metalofon

Naturalnym instrumentem każdego dziecka jest jego ciało: ręce, którymi może wyklaskać rytm piosenki, palce, którymi może go wystukać i nogi, którymi może tupać. Dziecko stosuje te „instrumenty” chętnie, gdyż pozwalają mu one uzewnętrznić przeżycie rytmu słuchanej piosenki. Dzieci ciekawią także przedmioty, które wydaja jakikolwiek dźwięk. Już od pierwszych miesięcy, kiedy dziecko uczęszcza do przedszkola powinno się mu udostępniać przedmioty, które wydają odgłosy. Cenniejsze dla dziecka są instrumenty wykonane własnoręcznie. Takie instrumenty sprzyjają zabawie, rozwijają umiejętności konstrukcyjne, a w późniejszym czasie mogą być wykorzystywane do tworzenia akompaniamentu muzycznego. Dziecko może wykonać grzechotki (ze sklejonych kubków, w których znajduje się kasza lub ryż) czy też różnego rodzaju „brzękadełka” Wymyślanie tego rodzaju instrumentów pobudza fantazję, rozwija myślenie twórcze, obniża lęk przed graniem (jeśli dziecko samo potrafiło zrobić dany „instrument” z pewnością potrafi na nim zagrać), pozwala na swobodę i różnorodność wypowiedzi dźwiękowej.

Kolejnym krokiem jest gwarantowanie dziecku stopniowego poskramiania się z instrumentami perkusyjnymi. Dziecko cieszy się z takiej okazji, gdyż ma możliwość spostrzegania brzmienia. Kiedy zapanuje już nad ruchem ręki, siłą uderzenia i zrozumie jak przestrzegać zasady gry można przejść do kolejnego etapu, jakim jest powolne wprowadzenie z rodzajem brzmienia i budową instrumentów. Rozpoczyna się ono najpierw od pokazania jednego instrumentu, a następnie wprowadza się drugi, aby można było porównać ich brzmienie i budowę. Trzeba uświadomić dziecko, ze granie zbyt głośno na danym instrumencie nie jest zbyt przyjemne i może doprowadzić do różnego rodzaju uszkodzeń słuchu, a także źle wpływa na system nerwowy. Natomiast grając cicho mogą odkryć ciekawe brzmienia i słuchanie sprawia im przyjemność. Po wstępnym zapoznaniu dzieci z podstawowymi informacjami następuje objaśnienie sposobu posługiwania się danym instrumentem, co ułatwi dzieciom wydobywanie dźwięków.